W związku z wnioskiem z dnia 29 lipca 2008 r. dotyczącym żądań zgłoszonych w uchwale nr 150/IV/2008 Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów w sprawie wszczęcia sporu zbiorowego z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Komendantem Głównym Policji, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Stosownie do postanowień art. 37 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 z późn. zm.), spory między związkami zawodowymi a pracodawcami i ich organizacjami dotyczące interesów pracowniczych rozwiązywane są na zasadach określonych w odrębnej ustawie. Regulacją prawną określającą zasady i tryb rozwiązywania sporów zbiorowych jest ustawa z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych (Dz.U. Nr 55, poz. 236 z późn. zm.). Jak stanowi art. 1 w/w ustawy, spór zbiorowy pracowników z pracodawcą lub pracodawcami może dotyczyć warunków pracy, płac lub świadczeń socjalnych oraz praw i wolności związkowych pracowników lub innych grup, którym przysługuje prawo zrzeszania się w związkach zawodowych. Prawa i interesy zbiorowe pracowników wskazane w art. 1 są reprezentowane przez związki zawodowe. Natomiast prawa i interesy pracodawców w sporach zbiorowych mogą być reprezentowane przez właściwe organizacje pracodawców (art. 2 ustawy). W świetle powyższego zatem, stronami sporów zbiorowych pozostają z jednej strony pracownicy, których prawa i interesy zbiorowe są reprezentowane przez związki zawodowe, z drugiej zaś strony pracodawca (którego prawa i interesy w sporach zbiorowych mogą być reprezentowane przez właściwą organizację pracodawców). Ustawa nie definiuje pojęcia „pracodawca". W tym zakresie odsyła do art. 3 Kodeksu pracy, zgodnie z treścią którego pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Tym samym stronami sporów zbiorowych pracy pozostają pracownicy oraz jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej lub osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy zauważyć należy, iż jednym z podmiotów, w stosunku do których swoje żądania wystosował Zarząd Główny NSZZ Policjantów, pozostaje Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji. Niewątpliwym jest, iż w przypadku nieuwzględnienia zgłoszonych w uchwale nr 150/IV/2008 NSZZ Policjantów żądań, Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie może być stroną zaistniałego wówczas sporu. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego prezentowanym w wyroku z dnia 24 lutego 1997 r., K 19/96 „art. 5 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych nie przewiduje udziału ministra resortowego jako odrębnej od bezpośredniego pracodawcy, strony sporu zbiorowego dotyczącego pracowników  zatrudnionych  w państwowych  lub  samorządowych jednostkach  sfery budżetowej". Powyższe potwierdza, iż podmiotem, do którego winny zostać skierowane żądania wyrażone w uchwale nr 150/IV/2008 NSZZ Policjantów pozostaje właściwa jednostka organizacyjna Policji, której można przypisać status pracodawcy w stosunku do policjantów, których prawa i interesy zbiorowe reprezentowane są przez NSZZ Policjantów. Tym samym podtrzymuję stanowisko przedstawione w skierowanych do Pana pismach z dnia 16 czerwca 2008 r. oraz z dnia 7 lipca 2008 r. o sygn. DBP-3943/08 w sprawie przekazanej do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji uchwały nr 150/F//2008 NSZZ Policjantów.

Mając na względzie powyższe oraz biorąc pod uwagę okoliczność, iż Komendant Główny Policji pozostaje przełożonym wszystkich funkcjonariuszy Policji (art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji) wykonującym swoje zadania przy pomocy podległej mu Komendy Głównej Policji (art. 6g ustawy o z dnia 6 kwietnia 1990 r. Policji) dopuszczalnym jest przyjęcie, iż właściwym adresatem zgłoszonych przez Zarząd Główny NSZZ Policjantów w uchwale nr 150/IV/2008 NSZZ Policjantów żądań pozostaje również Komendant Główny Policji. Nadto zauważyć należy, iż Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie jest stroną sporu już zaistniałego i prowadzonego z Komendantem Głównym Policji. Istotą wniosku z dnia 29 lipca 2008 r. jest zaś włączenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do w/w sporu, które to żądanie jest z przyczyn wyżej opisanych nieuzasadnione.

Odnosząc się do zgłoszonych w przedmiotowym wniosku postulatów zmian obowiązujących przepisów regulujących uprawnienia Policjantów wskazać należy, że zgodnie z zarządzeniem Nr 9 Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 marca 1999 r. w sprawie opracowywania, uzgadniania, wydawania i ogłaszania aktów normatywnych w resorcie spraw wewnętrznych i administracji (Dz.Urz. Min. Spraw Wew. i Ad Nr 2, poz. 18 z późn. zm.) projekt aktu normatywnego opracowuje i uzgadnia w resorcie spraw wewnętrznych i administracji właściwy merytorycznie organ podległy Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji, tj. w przedmiotowym przypadku Komendant Główny Policji.