Kierownictwo policji ma problem z wypłatą ekwiwalentów za niewykorzystany urlop dla swoich funkcjonariuszy zwolnionych ze służby. Sądy administracyjne wydały już w tym roku kilkanaście wyroków stwierdzających przewlekłość postępowania w tych sprawach, a także zobowiązujących komendantów do rozpoznania wniosków – pisze Katarzyna Żaczkiewicz-Zborska na portalu Prawo.pl w artykule zatytułowanym: “Komendanci policji bezczynni wobec wniosków o ekwiwalent za urlop”.
Jednym z przykładów jest sprawa Sławomira S., który złożył wniosek o zaległy ekwiwalent 3 grudnia 2018 roku. Wniosek dotyczył ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, urlop dodatkowy jak również niewykorzystany czas wolny przysługujący na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy o Policji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny skargę policjanta oddalił, a Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wadliwe orzeczenie. Stwierdził przewlekłe prowadzenie postępowania i zobowiązano organ do rozpoznania wniosku.
Trybunał Konstytucyjny uchylił przepis
Komendant wyjaśniał, że po zwolnieniu ze służby skarżącemu został wypłacony należny ekwiwalent na podstawie obowiązujących przepisów w tym art. 115a ustawy o Policji. W wyroku z 30 października 2018 r. (sygn. akt K 7/15) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 115a ustawy o Policji w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego w zakresie obowiązywania prawa materialnego wywiera skutki na przyszłość, lecz w zakresie stosowania odnosi skutek retro aktywny, wsteczny, wpływając na ocenę prawną stanów faktycznych powstałych przed wejściem w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.
W tej sprawie utracił moc obowiązującą art 115 a ustawy o Policji, ale nie zostały do dnia dzisiejszego ustanowione przepisy, na podstawie których organ administracji publicznej może rozpoznać wniosek skarżącego i załatwić sprawę.
Policjant 24 kwietnia 2019 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu skargę na przewlekłe prowadzenie postępowania Komendanta Miejskiego Policji we Wrocławiu. Zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego.
WSA oddala skargę
WSA w wyroku z czerwca 2019 r. stwierdził, że nieprawdą jest, iż organ podejmuje czynności pozorne, nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, bez dochowania należytej staranności, a tym samym działa przewlekle. Według sądu I instancji komendant wykonuje czynności zgodnie z rozumieniem sytuacji powstałej po wydaniu wskazanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Ten wyrok nie ostał się.
Policjant z Białegostoku bez ekwiwalentu
WSA oddala skargę
WSA w wyroku z czerwca 2019 r. stwierdził, że nie prawdą jest, iż organ podejmuje czynności pozorne, nieistotne dla rozstrzygnięcia sprawy, bez dochowania należytej staranności, a tym samym działa przewlekle. Według sądu I instancji komendant wykonuje czynności zgodnie z rozumieniem sytuacji powstałej po wydaniu wskazanego wyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Ten wyrok nie ostał się.
Policjant z Białegostoku bez ekwiwalentu
Innym przykładem jest wyrok sądu I instancji w sprawie policjanta G. D. Odchodząc na policyjną emeryturę pod koniec stycznia 2011 r. miał niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy za lata 2009-2011 w wymiarze łącznym 97 dni, za który wypłacono mu ekwiwalent w wysokości 1/30 miesięcznego uposażenia za każdy dzień.
Z akt sprawy wynika, że wniosek skarżącego o wypłatę ekwiwalentu właściwy organ Policji otrzymał 19 listopada 2018 r. W odpowiedzi na to organ poinformował, że wniosek nie może być obecnie rozpatrzony ze względu na brak uregulowań prawnych.
WSA stwierdził, że pismo to nie stanowi załatwienia sprawy i na dzień wniesienia skargi tj. 25 marca 2020 r. czyli od ponad roku pozostaje ona niezałatwiona, gdyż stanowisko Policji opierało się na założeniu, iż brak jest podstaw prawnych do oceny żądania strony. Wskazuje to, że – wobec niezałatwienia sprawy w terminach wskazanych w kpa. – stanowisko organu wyczerpuje znamiona bezczynności
Sygnatura akt I OSK 2819/19, wyrok NSA z 29 kwietnia 2020 r., I 1628/19 wyrok WSA z 12 maja 2020 r.
