Właściwy poziom moralny

„Miałem sen, piękny sen. O Policji, w której przełożeni czerpią autorytet z siły argumentów, brzydząc się argumentami siły, a podwładni odwzajemniają się lojalnością i pracowitością; w której interesy publiczny i służby czynią marginalnymi poczynania kierowane prywatą; w której o ocenie policjanta i jego ścieżce awansu decydują pracowitość, umiejętności i rezultaty osiągane w pracy, a nie protekcja oraz osobiste animozje i sympatie (…)”1 – pisał Piotr Majer na łamach „Gazety Policyjnej” w 2003 r.

Z kolei w przedwojennej etyce policyjnej szczególną uwagę poświęcano kształtowaniu zachowań funkcjonariuszy w kontaktach z obywatelami. Ważny był w tym akcent na zachowanie bezstronności w sytuacjach konfliktowych. Policjant miał się wówczas uważać za sługę oraz opiekuna społeczeństwa i traktować z kulturą wszystkich szanujących prawo obywateli bez względu na ich stanowisko społeczne czy wyznanie. Sam też miał świecić przykładem i razem ze swoją rodziną cieszyć się nieskazitelną opinią, co nie zawsze się jednak udawało, szczególnie w pierwszych latach funkcjonowania Policji Państwowej. Dla przykładu w województwie śląskim w 1924 r.

https://gazeta.policja.pl/997/aktualne-wydanie/230047,Wlasciwy-poziom-moralny.html

Temat zasad etyczno - moralnych w Policji powinien być przedmiotem poważnej debaty, bo jak widać wskutek stałych zmian na scenie politycznej nasza formacja jest wikłana w bieżącą politykę co jej tylko szkodzi.

Każdy policjant ma swoje poglądy polityczne,  jednak musi je jako funkcjonariusz publiczny schować do kieszeni, gdyż ustawowo ma być  apolityczny.

Biuro prasowe ZW NSZZ P województwa wielkopolskiego