Wykonywanie funkcji prewencyjnych przez dzielnicowych w Policji

Najwyższa Izba Kontroli pozytywnie ocenia, pomimo uchybień, wykonywanie funkcji prewencyjnych przez dzielnicowych. Wskazują na to wyniki kontroli 19 komend miejskich i powiatowych Policji z 10 województw.

Bezpieczeństwo obywateli jest jednym z priorytetów kontrolnych NIK, dlatego badaniami objęto możliwie najszersze spektrum społeczne i środowiskowe. Celem kontroli było również porównanie obecnych warunków pracy dzielnicowych z tymi sprzed 7 lat, kiedy to Najwyższa Izba Kontroli prowadziła kontrolę w podobnej tematyce.

Zbadano również, jaki wpływ na bezpieczeństwo mieszkańców obszarów miejskich i wiejskich ma tendencja zmniejszania się liczby dzielnicowych. Liczba funkcjonariuszy pełniących służbę dzielnicowego zmniejszyła się od 2000 r. o prawie 2 tys. (1.991 osób) i wynosiła ostatnio 8.277. Ustalono, że spadek liczby dzielnicowych o 19,4% został niejako zrekompensowany wzrostem liczby policjantów w służbie patrolowej i wywiadowczej. Ogółem w ostatnich latach nastąpił wzrost liczby etatów w służbie prewencyjnej.

Ekstrapolując wyniki kontroli należy powiedzieć, że ponad 8 tys. dzielnicowych poprawnie wykonywało zadania w zakresie przeciwdziałania przestępczości kryminalnej oraz zwalczania przypadków przemocy, demoralizacji i przestępczości nieletnich.

Statystyczny dzielnicowy jest 33-letnim mężczyzną z 10 - cio letnim stażem służby w Policji, a na stanowisku dzielnicowego pracuje od 5-ciu lat. W tej służbie kobiety są rzadkością (tylko 4,5%), a na stanowiskach kierowniczych w kontrolowanych komisariatach spotkano zaledwie 1 kobietę (kierownik rewiru).

Statystyczny dzielnicowy posiadał wykształcenie średnie (66,3%) i ukończył policyjne szkolenie podstawowe (68,2%). Tylko co trzeci dzielnicowy (31,8%) ukończył kurs policyjnego doskonalenia zawodowego. W trakcie kontroli rozpoczęto w Policji przebudowę systemu szkolenia zawodowego i zasad organizacji służby.

Średnia powierzchnia rejonu dzielnicowego wynosiła 22,2 km2 i była zamieszkana przez 4,6 tys. osób. Stwierdzono znaczne zróżnicowanie rejonów pod względem wielkości. Np. jeden z większych rejonów w KPP w Wysokiem Mazowieckiem obejmował powierzchnię 235 km2, na której było aż 68 miejscowości zamieszkałych przez 7.080 osób.

W opinii wielu dzielnicowych rejony służbowe były zbyt wielkie, by mogli oni w pełni efektywnie wykonać powierzone im zadania. Wymowne jest, że ponad połowa badanych wolałaby pełnić służbę na innym stanowisku niż dzielnicowy.

W ocenie NIK dzielnicowi wykonywali powierzone im zadania pomimo niedostatków organizacyjnych. Stwierdzono niewystarczające wyposażenie w sprzęt łączności i informatyki oraz w środki transportu. Wykonywali zadania często w złych warunkach lokalowych.

W ocenie NIK, na możliwości wykonywania zadań prewencyjnych w bliskim kontakcie ze społeczeństwem rejonu niekorzystnie wpływało przydzielanie dzielnicowym zadań dodatkowych.

Interwencje policyjne poza przydzielonym rejonem, służba dyżurna w komisariacie, konwojowanie zatrzymanych, zabezpieczanie imprez masowych oraz doręczanie korespondencji urzędowej zajmowało dzielnicowym od 25 do 77% czasu pracy. I choć były to czynności nieuniknione, to ograniczały czas na wykonywanie zadań prewencyjnych w przydzielonym rejonie służbowym.

Ponadto organizacja służby dzielnicowych nie uwzględniała rozwiązań, które sprzyjałyby przekazywaniu policyjnych umiejętności i zachowaniu ciągłości służby, szczególnie w sytuacji nieobecności dzielnicowego z powodu urlopu, zwolnienia, udziału w szkoleniu lub skierowania do innych zadań.

Zdaniem NIK model jednoosobowej służby w rejonie nie jest rozwiązaniem, które sprzyja poprawie poczucia bezpieczeństwa obywateli.


źródło - NIK