Sprawa dotyczyła zarządzenia organizacyjnego komendanta wojewódzkiego Policji, które zmniejszało o 2 liczbę stanowisk policyjnych w korpusie generałów oraz oficerów starszych i młodszych, natomiast zwiększono o 2 liczbę stanowisk w korpusie aspirantów dla Komendy Powiatowej Policji w P. W celu realizacji dyspozycji określonych we wskazanym zarządzeniu, rozkazem organizacyjnym Komendanta Powiatowego w P. przekwalifikowano 2 stanowiska dyżurnego na 2 stanowiska zastępcy dyżurnego. W związku z tym uległy likwidacji 2 stanowiska dyżurnych. Opisane wyżej akty organizacyjne nie likwidowały zatem konkretnego stanowiska dyżurnego, lecz doprowadziły jedynie do przekształcenia dwóch niezindywidualizowanych stanowisk dyżurnego na 2 stanowiska zastępcy dyżurnego. Przeniesienie na niższe stanowisko zaskarżył jeden z policjantów wskazując, że jego przeniesienie było bezzasadne.

Podstawą prawną zaskarżanego rozstrzygnięcia był przepis art. 38 ust. 2 pkt 4 ustawy o Policji. Wynika z niego, że policjanta można przenieść na niższe stanowisko w przypadku likwidacji zajmowanego stanowiska służbowego lub z innych przyczyn uzasadnionych potrzebami organizacyjnymi, gdy nie ma możliwości mianowania go na inne równorzędne stanowisko. Art. 38 ust. 4 stanowi natomiast, że policjant, który nie wyraził zgody na przeniesienie na niższe stanowisko z przyczyn określonych w ust. 2, może być zwolniony ze służby.

Sąd w swoim wyroku wskazał, że rozstrzygnięcie w przedmiocie przeniesienia policjanta na niższe stanowisko ma charakter uznania administracyjnego. Mimo możliwość wyboru kierunku rozstrzygnięcia przez organ, decyzja powinna być poprzedzona pełnym i wyczerpującym materiałem dowodowym.

WSA stwierdził, że komendant powiatowy nie wykazał likwidacji zajmowanego przez skarżącego policjanta stanowiska oraz nie wskazał w sposób dostateczny, że przeniesienie skarżącego na niższe stanowisko uzasadnione jest potrzebami organizacyjnymi. Orzekające w sprawie organy nie rozpatrzyły również w sposób wyczerpujący sprawy pod kątem przeniesienia skarżącego na równorzędne stanowisko pomimo, że w świetle art. 38 ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji, w sytuacji likwidacji zajmowanego stanowiska służbowego naczelną zasadą zawartą w tym przepisie, jest przeniesienie na stanowisko równorzędne.

Zdaniem Sądu, organ nie wykazał, że faktycznie doszło do likwidacji stanowiska zajmowanego przez skarżącego. Z decyzji organu nie wynika też, jakimi okolicznościami i kryteriami kierował się przełożony, wyznaczając właśnie skarżącego do przeniesienia na niższe stanowisko zastępcy dyżurnego. W uzasadnieniu decyzji tego typu powinny znaleźć się informacje dotyczące sposobu i kryteriów wyboru funkcjonariuszy, przewidzianych do przeniesienia na niższe stanowisko służbowe. Z zestawienia wykształcenia i kwalifikacji posiadanych przez dyżurnych zatrudnionych nie wynikało natomiast wcale, aby skarżący miał jeden z najkrótszych okresów wysługi lat w Policji, czy też wykształcenie i kwalifikacje niekorzystnie odbiegające od pozostałych funkcjonariuszy zatrudnionych na stanowisku dyżurnego.

WSA stwierdził, że bez znaczenia dla oceny takiego uchybienia pozostaje fakt wyrażenia przez skarżącego zgody na przeniesienie na niższe stanowisko służbowe, skoro brak takiej zgody powoduje, że policjant może być zwolniony ze służby (art. 38 ust. 4 ustawy o Policji).
Oprac. AWz