tytul_zwiazek
tytul_zwiazek
logo_forum
Statystki odwiedzin
OkresWizytOdsłon
Dziś 7 35
Wczoraj 282 926
Ostat tydzień 2457 6445
Ostat. dwa tyg. 4573 12486
Ostat. miesiąc 9892 28592
Ostatni rok 105521 243102
Razem 1946384 4216895
Projekt wstępny zmiany ustawy o Policji.
Projekt wstępny


USTAWA

z dnia ……………………… 2008 r.

o zmianie ustawy o Policji


Art. 1. W ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.1)) wprowadza się następujące zmiany:

   1.w art. 1 w ust. 2 po pkt 7 dodaje się pkt 7a w brzmieniu:

„7a) podejmowanie czynności z zakresu współpracy policyjnej określonej w rozdziale 1 tytułu III Konwencji Wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen
z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (Dz. Urz. WE L 239 z 22.09.2000, str. 19,
z późn. zm.).”;

   2.w art. 4:

a) w ust. 3 pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1) Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie, ośrodki szkolenia i szkoły policyjne;

2) wyodrębnione oddziały i pododdziały prewencji oraz pododdziały antyterrorystyczne;”,

b) po ust. 3a dodaje się ust. 3b w brzmieniu:

„3b. Organizację i zakres działania jednostek badawczo-rozwojowych, o których mowa w ust. 3 pkt 3, oraz tryb powoływania i odwoływania dyrektorów tych jednostek oraz ich zastępców reguluje ustawa z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388, z późn. zm.2)).”;

   3.w art. 5 ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. Komendanta Głównego Policji powołuje spośród oficerów starszych lub generałów Policji i odwołuje Prezes Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

4. Zastępców Komendanta Głównego Policji, w tym Pierwszego Zastępcę, powołuje spośród oficerów starszych lub generałów Policji i odwołuje minister właściwy do spraw wewnętrznych na wniosek Komendanta Głównego Policji.”;

   4. w art. 6b:

a) ust. 3 i 4 otrzymują brzmienie:

„3. Komendant Główny Policji, na wniosek komendanta wojewódzkiego lub odpowiednio Komendanta Stołecznego Policji, powołuje i odwołuje do trzech zastępców komendanta wojewódzkiego lub Komendanta Stołecznego Policji, w tym Pierwszego zastępcę.

4. Na stanowisko komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji powołuje się oficerów lub generałów Policji a na stanowiska zastępców komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji – oficerów Policji.”,

b) po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. Na stanowisko zastępcy komendanta wojewódzkiego i Komendanta Stołecznego Policji do spraw służby wspomagającej działalność Policji w zakresie organizacyjnym, logistycznym i technicznym może być powołany także członek korpusu służby cywilnej.”;

   5.w art. 6g dotychczasową treść oznacza się jako ust. 1 oraz dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Zadania dyrektora generalnego urzędu przewidziane w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218 z późn. zm.3)) w stosunku do pracowników zatrudnionych w:

1) Komendzie Głównej Policji wykonuje Komendant Główny Policji;

2) komendach wojewódzkich, powiatowych (miejskich) Policji wykonuje właściwy komendant.”;

   6.w art. 8 po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. W przypadku, gdy specyfika zadań komisariatu specjalistycznego wymaga określenia obszaru jego właściwości obejmującego obszar dwóch lub większej liczby województw, właściwi komendanci wojewódzcy Policji w porozumieniu z Komendantem Głównym Policji określą organizację, zakres działania, podległość służbową komendanta komisariatu specjalistycznego, zasady koordynacji wykonywania zadań oraz sposób finansowania jego funkcjonowania.”;

   7.w art. 13:

a) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Jednostki badawczo-rozwojowe, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 3, mogą otrzymywać z budżetu państwa dotacje podmiotowe na finansowanie działalności bieżącej związanej z wykonywaniem ustawowych zadań Policji.”,

b) w ust. 4a pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) nagrodę za osiągnięcia w służbie dla policjantów, którzy realizują zadania
z zakresu służby prewencyjnej.”,

c) ust. 4d otrzymuje brzmienie:

„4d. Fundusz nie jest funduszem celowym w rozumieniu ustawy o finansach publicznych.”,

d) w ust. 4e pkt 3 i ust. 4g pkt 3 użyte w różnych przypadkach wyrazy „Komendant Wyższej Szkoły Policji” zastępuje się użytymi w odpowiednich przypadkach wyrazami „Komendant-rektor Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie”;

   8. w art. 15 w ust. 1 uchyla się pkt 8;
   9.w art. 20 ust. 2c otrzymuje brzmienie:

„2c. Informacji, o których mowa w ust. 2a, nie pobiera się, w przypadku gdy nie mają one przydatności wykrywczej, dowodowej lub identyfikacyjnej.”;

  10.w art. 25a ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Funkcjonariusz Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego lub Służby Więziennej może być na własną prośbę przeniesiony do służby w Policji, jeżeli wykazuje on szczególne predyspozycje do jej pełnienia.

2. Funkcjonariusza, o którym mowa w ust. 1, do służby w Policji przenosi, w porozumieniu odpowiednio z Komendantem Głównym Straży Granicznej, Szefem Biura Ochrony Rządu, Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej, Szefem Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Szefem Agencji Wywiadu, Szefem Służby Wywiadu Wojskowego, Szefem Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefem Centralnego Biura Antykorupcyjnego lub Dyrektorem Generalnym Służby Więziennej, Komendant Główny Policji za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych.”;

  11.w art. 33 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do policjantów skierowanych na szkolenie w systemie skoszarowanym, przebywających w podróży służbowej, a także delegowanych do pełnienia służby poza granicami państwa w kontyngencie policyjnym oraz policjantów w służbie kandydackiej.”;

  12.w art. 34 w ust. 3 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie.”;

  13.art. 36 otrzymuje brzmienie:

„Art. 36. 1. Policjant może być przeniesiony do pełnienia służby albo delegowany do czasowego pełnienia służby z urzędu lub na własną prośbę.

2. Do przenoszenia lub delegowania policjanta właściwi są: Komendant Główny Policji na obszarze całego państwa, komendant wojewódzki Policji na obszarze właściwego województwa, komendant powiatowy (miejski) Policji na obszarze właściwego powiatu (miasta). Jeżeli przeniesienie między województwami następuje w związku z porozumieniem zainteresowanych przełożonych i policjanta, przeniesienia dokonuje komendant wojewódzki Policji, właściwy dla województwa, w którym policjant ma pełnić służbę.

3. Czas delegowania nie może przekraczać 6 miesięcy. Komendant Główny Policji lub komendant wojewódzki Policji w wyjątkowych przypadkach może przedłużyć czas delegowania do 12 miesięcy.

4. Komendant Główny Policji może delegować policjanta, w ramach pełnionej służby w Policji, za jego zgodą, do wykonywania zadań służbowych w instytucjach, organach, organizacjach i innych podmiotach międzynarodowych lub w celu wykonania zobowiązań międzynarodowych lub wynikających z członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, jeżeli takie delegowanie jest uzasadnione rodzajem lub charakterem wykonywanych zadań lub treścią zobowiązań.

5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje instytucji, organów, organizacji i innych podmiotów międzynarodowych, do których policjant może zostać delegowany, uwzględniając czas trwania delegowania, rodzaj i charakter wykonywanych zadań przez policjanta w czasie delegowania, warunki i tryb tego delegowania, przyznawania uposażenia oraz innych świadczeń przysługujących policjantowi w czasie delegowania, uwzględniając charakter zadań służbowych wykonywanych w czasie delegowania oraz zobowiązania międzynarodowe lub wynikające z członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, w związku z którymi takie delegowanie następuje, sposób wyrażania zgody przez policjanta zgody na delegowanie, tryb postępowania w przypadku zmiany warunków delegowania, uprawnienia i świadczenia przysługujące policjantowi w tym czasie, w szczególności w zakresie ustalania i wypłaty uposażenia oraz zasad otrzymywania dodatkowego wynagrodzenia od instytucji, organów, organizacji lub innych podmiotów międzynarodowych, do których delegowanie może nastąpić, zasady oraz wysokość pokrywania kosztów podróży, otrzymywania oraz rozliczania tych kosztów, a także tryb i sposób odwołania policjanta z delegowania oraz zwolnienia policjanta z wykonania określonych zadań przez organ, instytucję, organizację lub inny podmiot, do którego policjant został delegowany.”;

  14.po art. 36 dodaje się art. 36a w brzmieniu:

„Art. 36a. 1. Komendant Główny Policji może oddelegować policjanta, za jego zgodą, do pełnienia zadań służbowych poza Policją w kraju i za granicą na czas określony.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb oddelegowania, przyznawania uposażenia oraz innych świadczeń przysługujących policjantowi w czasie oddelegowania, uwzględniając charakter zadań służbowych poza Policją, do których policjant może być oddelegowany, organy uprawnione do występowania z wnioskiem o oddelegowanie policjanta, sposób wyrażania przez niego zgody na oddelegowanie, tryb postępowania w przypadku zmiany warunków oddelegowania, uprawnienia i świadczenia przysługujące policjantowi w tym czasie, w szczególności w zakresie ustalania i wypłaty uposażenia oraz prawa do urlopu, a także tryb i sposób odwołania policjanta z oddelegowania oraz zwolnienia policjanta przez instytucję ze stanowiska, które zajmował w niej podczas oddelegowania.”;

  15.w art. 38 dodaje się ust. 5 w brzmieniu:

„5. Stanowiskiem równorzędnym jest stanowisko służbowe w tej samej grupie zaszeregowania.”;

  16.w art. 41 uchyla się ust. 3;
  17.po art. 41 dodaje się art. 41a w brzmieniu:

„41a. 1. Policjanta zwalnia się ze służby w terminie do 3 miesięcy od dnia pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby.

2. W pisemnym wystąpieniu ze służby policjant może wskazać datę z jaką chce zostać zwolniony ze służby.

3. W przypadku, gdy przełożony nie wyrazi zgody na zwolnienie go ze służby we wskazanej dacie zwalnia go w terminie określonym w ust. 1, po uprzednim potwierdzeniu przez tego policjanta zgłoszenia wystąpienia ze służby.”;

  18.w art. 42:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o zwolnieniu ze służby w Policji z powodu jej wadliwości jest równoznaczne z przywróceniem do służby na stanowisko równorzędne. Przepis art. 38 ust. 5 stosuje się.”,

b) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Jeżeli po przywróceniu do służby okaże się, że mimo zgłoszenia gotowości niezwłocznego podjęcia służby policjant nie spełnia wymagań określonych w art. 25, stosunek służbowy ulega rozwiązaniu na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5, chyba że zaistnieje inna podstawa zwolnienia.”,

c) uchyla się ust. 4;

  19.art. 43 otrzymuje brzmienie:

„Art. 43. 1. Zwolnienie policjanta ze służby na podstawie art. 41 ust. 2 pkt 5 i 8 może nastąpić po zasięgnięciu opinii organizacji zakładowej związku zawodowego policjantów.

2. W przypadku nieotrzymania opinii, o której mowa w ust. 1 zwolnienie policjanta może nastąpić po upływie 14 dni od dnia doręczenia wniosku o wydanie opinii.”;

  20.art. 45 otrzymuje brzmienie:

„Art. 45. Decyzje w sprawach, o których mowa w art. 37-41a, podejmuje przełożony wymieniony w art. 32 ust. 1.”;

  21. art. 50 otrzymuje brzmienie:

„Art. 50. Na pierwszy stopień policyjny w korpusie oficerów młodszych Policji może być mianowany policjant, który spełnia warunki określone w art. 25 ust. 1, ukończył studia w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie lub szkolenie zawodowe dla absolwentów szkół wyższych, został mianowany lub powołany na stanowisko, dla którego został określony stopień w korpusie oficerów Policji, i złożył egzamin oficerski.”;

  22.w art. 56 po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Komendant Główny Policji może mianować na odpowiedni stopień policyjny osobę, o której mowa w ust. 1, bez ukończenia szkolenia zawodowego wymienionego w art. 34 ust. 3, jeżeli osoba ta wykazuje kwalifikacje lub umiejętności szczególnie przydatne do pełnienia służby w Policji i przemawia za tym interes służby.”;

  23.w art. 62 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Oświadczenie o stanie majątkowym przechowuje się przez 5 lat.”;

  24.w art. 66 dotychczasowa treść otrzymuje oznaczenie ust. 1 i dodaje się ust. 2 w brzmieniu:

„2. Policjantowi przysługuje zwrot kosztów poniesionych na ochronę prawną, jeżeli postępowanie karne, karne skarbowe lub w sprawach o wykroczenia, wszczęte przeciwko niemu o czyn popełniony w związku z wykonywaniem czynności służbowych , zostanie prawomocnie umorzone z powodu braku cech przestępstwa lub wykroczenia lub zakończone wyrokiem uniewinniającym. Koszty, ograniczone do określonej w odrębnych przepisach wysokości wynagrodzenia jednego adwokata zwraca się z budżetu.”;

  25. w art. 133 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Przełożonym dyscyplinarnym policjanta delegowanego do czasowego pełnienia służby lub któremu powierzono pełnienie obowiązków służbowych albo którego skierowano na szkolenie zawodowe, studia w Wyższej Szkole Policji w Szczytnie lub kurs doskonalenia zawodowego w szkole policyjnej lub ośrodku szkolenia Policji jest przełożony dyscyplinarny w miejscu pełnienia służby, odbywania szkolenia lub nauki, z wyłączeniem możliwości orzekania kar określonych w art. 134 pkt 3-6, które wymierza przełożony, o którym mowa w art. 32 ust. 1.”;

  26.w art. 135 wprowadza się następujące zmiany:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się po upływie 90 dni od dnia powzięcia przez właściwego przełożonego dyscyplinarnego wiadomości uzasadniającej przypuszczenie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego.”,

b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Postępowania dyscyplinarnego można nie wszczynać, a wszczęte umorzyć
w przypadku złożenia przez policjanta pisemnego wystąpienia ze służby.”,

c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Karalność przewinienia dyscyplinarnego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie dyscyplinarne, karalność ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Zawieszenie postępowania dyscyplinarnego wstrzymuje bieg terminu przedawnienia.”;

  27.art. 135h otrzymuje brzmienie:

„Art. 135h. 1. Czynności dowodowe w postępowaniu dyscyplinarnym powinny być zakończone w terminie miesiąca od dnia wszczęcia tego postępowania. Przełożony dyscyplinarny, w drodze postanowienia, może przedłużyć termin prowadzenia czynności dowodowych do 2 miesięcy.

2. Wyższy przełożony dyscyplinarny, w drodze postanowienia, może przedłużyć termin prowadzenia czynności dowodowych na czas oznaczony powyżej 2 miesięcy, nie dłużej jednak niż do 6 miesięcy.

3. Komendant Główny Policji, w drodze postanowienia, może przedłużyć termin prowadzenia czynności dowodowych na czas oznaczony powyżej 6 miesięcy.

4. Przełożony dyscyplinarny może zawiesić postępowanie dyscyplinarne z powodu zaistnienia długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej prowadzenie postępowania. Na postanowienie o zawieszeniu postępowania dyscyplinarnego przysługuje zażalenie
w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.

5. Przełożony dyscyplinarny wydaje postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania dyscyplinarnego po ustaniu przeszkody, o której mowa w ust. 4.”;

  28.w art. 135n:

a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. W przypadku cofnięcia odwołania wyższy przełożony dyscyplinarny, w drodze postanowienia, umarza postępowanie odwoławcze.”,

b) dodaje się ust. 7 w brzmieniu:

„7. Do zażaleń stosuje się odpowiednio przepisy ust. 4 i 5.”.


Art. 2. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. … ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. … ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jednak nie dłużej niż przez 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.


Art. 3. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.


1) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2007 r. Nr 57, poz. 390, Nr 120, poz. 818, Nr 140, poz. 981 i Nr 165, poz. 1170 oraz z 2008 r. Nr 86, poz. 521.

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2002 r. Nr 74, poz. 676, Nr 113, poz. 984, Nr 153, poz. 1271, Nr 200, poz. 1683 i Nr 240, poz. 2052, z 2004 r. Nr 238, poz. 2390, z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 i Nr 179, poz. 1484, z 2006 r. Nr 104, poz. 708 i 711 oraz z 2007 r. Nr 134, poz. 934.

3) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. z 2006 r. Nr 218, poz. 1592 i Nr 249, poz. 1832 oraz z 2007 r. Nr 25, poz. 162, Nr 123, poz. 847 i Nr 176, poz. 1242.

UZASADNIENIE


Projektowana ustawa o zmianie ustawy o Policji w założeniu ma uporządkować szereg przepisów, usprawnić działanie Policji a także wyeliminować stwierdzone niespójności, błędy i niedoskonałości obecnych regulacji.

Poszczególne zmiany dotyczą następujących spraw:

1. Dodanie w art. 1 ust. 2 pkt 7a ma na celu usunięcie podnoszonych przez niektórych wątpliwości w zakresie podstaw w polskim prawie krajowym do wskazywania Policji jako formacji właściwej do wykonywania szeregu zadań określonych jako współpraca policyjna w postanowieniach rozdziału 1 tytułu III w Konwencji Wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach (Dz. Urz. WE L 239 z 22.09.2000, str. 19, z późn. zm.). Przykładowo tak szczególne formy współpracy jak obserwacja transgraniczna, czy pościg transgraniczny są uregulowane - co do zasady - w tej Konwencji, jednakże wskazując
w prawie krajowym właściwość Policji, w sposób generalny, wszelkie tego rodzaju wątpliwości są jednoznacznie rozstrzygnięte.

2. Zmiany w art. 4 dotyczą kilku kwestii:

a) odnośnie ust. 3 pkt 1 - konsekwentnego wskazywania w przepisach ustawy prawidłowej pełnej nazwy - Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie;

b) w zakresie ust. 3 pkt 2 – jednoznacznego wskazania także pododdziałów prewencji jako jednej z form organizacyjnych ustawowo określonej dla jednostek organizacyjnych Policji;

c) określenia przepisów regulujących zasady organizacji i zakres działania jednostek badawczo-rozwojowych, o których mowa w ust. 3 pkt 3, oraz tryb powoływania
i odwoływania dyrektorów tych jednostek oraz ich zastępców, tj. wskazujący jednoznacznie na przepisy ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U.
z 2001 r. Nr 33, poz. 388, z późn. zm.); w dobie szybkiego rozwoju różnych dziedzin nauki
i techniki konieczne i uzasadnione staje się powołanie jednostki badawczo-rozwojowej, co stworzy możliwość wykonywania badań naukowych i prac badawczo-wdrożeniowych na rzecz poprawy bezpieczeństwa państwa, poprzez usprawnienie procesów wykrywczych
i dowodowych w Policji; wprowadzenie powyższych zmian ustawowych stwarza faktyczne podstawy do utworzenia i zapewnienia sprawnego funkcjonowania jednostki badawczo-rozwojowej w ramach tej formacji.

3. Propozycja nowego brzmienia ust. 3 i 4 w art. 5 ustawy o Policji wynika z konieczności bezspornego uregulowania kwestii statusu osoby, która kieruje i zarządza całą Policją i jest jednocześnie przełożonym wszystkich policjantów. Te okoliczności wskazują, że funkcje Komendanta Głównego Policji i jego zastępców powinny sprawować osoby o dużym doświadczeniu zawodowym. Niespotykane w innych służbach zróżnicowanie zadań Policji, liczebność tej formacji wymaga by stanowiska te mogli zajmować jedynie policjanci – oficerowie z korpusu oficerów starszych (tj. od stopnia podinspektora Policji) oraz generałowie Policji. Gwarantuje to odpowiedni poziom fachowy oraz doświadczenie niezbędne do kierowania Policją. Jednocześnie ze względu na liczebność tej formacji nie zachodzi w żadnym stopniu obawa, że nie będzie można znaleźć w Policji kandydatów posiadających odpowiednie kwalifikacje do sprawowania tych funkcji. Wskazać należy, że podobne rozwiązania przewidują również niektóre inne ustawy, np. ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (art. 9).

Ponadto w odniesieniu do dotychczas stosowanej w ustawie nazwy „I Zastępca Komendanta Głównego Policji” należy zauważyć, że prawidłową pisownią jest „Pierwszy Zastępca …”, zatem również taką pisownię zaproponowano.

4. Powyższe uwagi dotyczące poprawnej nazwy „Pierwszy Zastępca …” odnieść należy także do zastępców komendantów wojewódzkich, co znalazło odzwierciedlenie w propozycji redakcji ust. 3 w art. 6b. Zasadniczym jednakże powodem zmiany dokonywanej w art. 6b jest postulowana od dłuższego czasu przez niektórych komendantów wojewódzkich Policji zmiana rozwiązań wprowadzonych nowelizacją z dnia 21 lipca 2006 r. polegających na wprowadzeniu zasady powoływania na stanowiska zastępców komendantów wojewódzkich (Stołecznego) Policji do spraw służb wspomagających Policję jedynie osób z korpusu służby cywilnej. Tak sformułowany przepis uniemożliwiał formalnie powoływanie na te stanowiska oficerów Policji, którzy posiadali ogromną wiedzę i doświadczenie a ponadto znają doskonale tzw. służby logistyczne. Zaproponowane rozwiązanie uelastycznia te przepisy, gdyż umożliwia powoływanie na te stanowiska zarówno policjantów, jak
i członków korpusu służby cywilnej, co pozwoli kierować się w tym specyficznym obszarze działalności Policji przede wszystkim kompetencjami a nie statusem danej osoby.

5. Zmiana w art. 6g ma za zadanie uporządkować kwestie związane ze wskazaniem expressis verbis podmiotów, które wykonują w Policji zadania przewidziane w przepisach o służbie cywilnej dla dyrektora generalnego. Dotychczas wynikało to jedynie z interpretacji, jednakże idąc za przykładem Straży Granicznej postanowiono sprawę tę uregulować wprost.

6. Dodanie w art. 8 ustawy ust. 1a dotyczącego szczególnych zasad tworzenia komisariatów specjalistycznych Policji, których obszar właściwości miejscowej rozciąga się na obszar przekraczający jedno województwo pozwoli rozwiązać praktyczne problemy jakie powstają w praktyce organizacyjnej tego rodzaju jednostek Policji. Zdarza się bowiem, że z przyczyn obiektywnych zasięg terytorialny działania tego rodzaju jednostek nie ograniczado obszaru jednego województwa. Najbardziej czytelnym tego przykładem są komisariaty autostradowe, których właściwość jest uzależniona m.in. od usytuowania zjazdów z tego rodzaju dróg, co w praktyce uniemożliwia ograniczenie terytorialne ich właściwości do granic danego województwa. Wprowadzenie możliwości wspólnego tworzenia przez zainteresowanych komendantów wojewódzkich Policji komisariatu specjalistycznego, którzy określą organizację, zakres działania, podległość służbową komendanta komisariatu specjalistycznego, zasady koordynacji wykonywania zadań oraz sposób finansowania jego funkcjonowania, pozwoli istniejące obecnie trudności w elastyczny sposób rozwiązać.

7. Zmiany proponowane w art. 13 dotyczą:

a) wskazania, że w przypadku jednostek badawczo-rozwojowych, wchodzących zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 3 w skład Policji, mogą one otrzymywać z budżetu państwa dotacje podmiotowe na finansowanie działalności bieżącej związanej z wykonywaniem ustawowych zadań Policji, co wynika z konieczności doprecyzowania zasad finansowania jednostek badawczo-rozwojowych wchodzących w skład Policji; w praktyce tego typu jednostka badawczo-rozwojowa obok zadań wynikających z celu jej utworzenia i istoty działania, tj. prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych finansowanych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 8 października 2004 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz. 2390, z późn. zm.) będzie mogła również realizować dotychczasowe ustawowe zadania Policji; sfinansowanie z budżetu państwa realizacji przedmiotowych zadań, jak również utrzymania funkcjonariuszy Policji, może nastąpić jedynie w drodze ustanowienia dotacji podmiotowej, której źródło i zakres, zgodnie z art. 110 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) musi znajdować oparcie w wyraźnych przepisach ustawy innej niż ustawa budżetowa; uzupełnienie art. 13 o ust. 1a stanowi więc spełnienie prawnego wymogu udzielania dotacji podmiotowej wyłącznie na podstawie upoważnienia ustawowego,

b) wprowadzenia nowego brzmienia ust. 4a pkt 2 poprzez jego skrócenie, gdyż obecne brzmienie tego przepisu nie daje możliwości, aby ze środków finansowych powiatu lub gminy, przeznaczonych na rekompensaty pieniężne za ponadnormatywny czas służby oraz za osiągnięcia w służbie, przyznawać nagrody również policjantom pełniącym służbę w oddziałach i samodzielnych pododdziałach prewencji; policjanci ci faktycznie pełnią służbę prewencyjną na rzecz jednostek terenowych Policji (komend powiatowych i komisariatów) a nie mogą otrzymywać takiej rekompensaty, w przeciwieństwie do swoich kolegów z jednostki Policji na terenie której pełniona jest służba. Nie ma wystarczającego uzasadnienia do utrzymywania takiego zróżnicowania, gdyż w obu wypadkach pełnienie służby przez policjantów ma ten sam cel - zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego,

c) wskazaniu w ust. 4d, że Fundusz Wsparcia Policji nie jest funduszem celowym w rozumieniu ustawy o finansach publicznych; obecne zaliczenie Funduszu do funduszy celowych w rozumieniu art. 29 ustawy o finansach publicznych obliguje jednostki Policji do stosowania ogólnych przepisów o finansach publicznych w zakresie planowania przychodów i wydatków Funduszu; na podstawie art. 29 ust. 8 ustawy o finansach publicznych oraz art. 13 ust 4i ustawy o Policji Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji określił w drodze rozporządzenia szczegółowe zasady gospodarki finansowej Funduszu Wsparcia Policji; w myśl przepisów tego rozporządzenia wydatki wyższe niż planowane mogą być dokonywane zgodnie z przeznaczeniem wynikającym z zawartych umów lub porozumień, do wysokości łącznej kwoty przychodów uzyskanych ponad plan i pozostałości środków z okresów poprzednich, po uzyskaniu zgody Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji; w okresie tworzenia planów na kolejny rok budżetowy jednostki samorządowe nie są w stanie zadeklarować wysokości oraz przeznaczenia środków, jakie będą przekazywały w roku następnym i dlatego też nie można w tym zakresie określić planowanych przychodów i wydatków Funduszu Wsparcia Policji; powoduje to konieczność każdorazowego zwracania się przez komendantów wojewódzkich do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o wyrażenie zgody na wydatkowanie środków nie ujętych w planie finansowym; w praktyce co dwa tygodnie, a przy końcu roku nawet częściej; w celu usprawnienia realizacji zawartych z jednostkami samorządowymi umów i porozumień, sprawnego wydatkowania środków i możliwości dochowania terminów rozliczeń z otrzymanych środków zasadne jest zatem wyłączenie Funduszu Wsparcia Policji z funduszy celowych; pozwoliłoby to na racjonalne gospodarowanie gromadzonymi środkami i gwarantowałoby terminową realizację zadań wynikających z zawartych porozumień,

d) zmiany w ust. 4e pkt 3 i ust. 4g pkt 3 mają charakter jedynie formalny i zmierzają do ujednolicenia w ustawie nazewnictwa Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie.

8. Przewidziany w art. 15 ust. 1 w pkt 8 - obowiązek prowadzenia kontroli rodzaju używanego paliwa jest nałożony również na Inspekcję Handlową (kontrole na wniosek Policji), Inspekcję Transportu Drogowego, Służbę Celną oraz inspektorów i pracowników kontroli skarbowej. Te służby państwowe są funkcjonalnie właściwe, a nie Policja. Podstawowym zadaniem Policji jest czuwanie nad bezpieczeństwem i porządkiem na drogach publicznych. Kontrola paliwa znajdującego się w zbiornikach pojazdów nie ma z tym nic wspólnego, a wymaga zaangażowania przez Policję znacznych sił i środków. W czasie, kiedy Policja otrzymała to zadanie do realizacji, była jedynym podmiotem uprawnionym do kontroli paliwa. Obecnie uprawnienia posiadają inne podmioty, lepiej niż Policja wyspecjalizowane w tego rodzaju czynnościach. Celowość prowadzenia kontroli rodzaju paliwa w zbiornikach pojazdów staje się coraz bardziej wątpliwa. Przykładowo w roku 2006 zaledwie 2,8% badań dało wynik pozytywny. Zmniejszenie liczby kontroli prowadzonych metodą próby kwasowej wyeliminuje również powstawanie niebezpiecznych odpadów i konieczność ich utylizacji.

9. Zmiana treści art. 20 ust. 2c polega na rezygnacji z wymogu każdorazowego stwierdzania przydatności wykrywczej, dowodowej lub identyfikacyjnej przetwarzania danych o osobie w konkretnym postępowaniu prowadzonym przez Policję. Obecnie takie ograniczenie powoduje bardzo znaczące ograniczenie pobierania, uzyskiwania, gromadzenia, przetwarzania i wykorzystywania danych osobowych, gdyż jest odnoszone wyłącznie do danego prowadzonego postępowania. Zasada ta nie sprawdza się w praktyce, gdy mamy do czynienia z wieloma sprawami o różnym charakterze lub stanie zaawansowania, w których dana osoba występuje. W zakresie danych daktyloskopijnych przy zachowaniu tej zasady i jednocześnie zasadzie pobierania od jednej osoby tylko raz odcisków linii papilarnych powstaje problem w sytuacji zakończenia danego postępowania i tym samym konieczności usunięcia tych danych ze zbioru. Ogranicza to możliwości identyfikacyjne Policji a także stawia pod znakiem zapytania udział Policji w wymianie danych o odciskach linii papilarnych w skali europejskiej, co przewidują zobowiązania Polski w tym zakresie.

10. Zmiana w art. 25a w ust. 1 i 2 polega na dodaniu wśród służb, których funkcjonariusze mają możliwość przechodzenia do służby w Policji Służby Więziennej a w konsekwencji wśród podmiotów wymienionym w ust. 2 Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, co postulował m.in. Rzecznik Praw Obywatelskich. Kwalifikacje zawodowe i umiejętności funkcjonariuszy Służby Więziennej mogą być w Policji przydatne w szczególności w pracy z osobami zatrzymanymi w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych, osobami konwojowanymi na polecenie sądu, prokuratury lub innej uprawnionej instytucji państwowej.

11. Przewidziane dodanie ust. 2a w art. 33 ustawy o Policji zakłada wyłączenie stosowania przepisu nakazującego ustalać zadania w taki sposób, aby mogły być wykonane w ciągu 40-godzinnego tygodnia służby wobec policjantów skierowanych na szkolenie w systemie skoszarowanym, przebywających w podróży służbowej, a także delegowanych do pełnienia służby poza granicami państwa w kontyngencie policyjnym oraz policjantów w służbie kandydackiej. Podobnego rodzaju uregulowanie znajduje się w art. 37 ust. 2a ustawy z dnia 12 października 1990r. o Straży Granicznej i ze względu na specyfikę wykonywania czynności służbowych przez policjantów pełniących służbę w podanych okolicznościach znajduje w pełni uzasadnienie. Stosowanie do tych policjantów ogólnych norm odnoszących się do czasu służby w praktyce jest bardzo utrudnione lub wręcz niemożliwe, gdyż formalnie znajdują się oni stale na służbie, choć w praktyce korzystają z prawa do odpoczynku w przewidzianym przez odpowiednie plany czasie.

12. Zmiana w art. 34 w ust. 3 pkt 3 ma charakter porządkujący w zakresie nazwy Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie.

13. Wprowadzenie zmian w art. 36 ustawy ma na celu uporządkowanie spraw związanych z przenoszenie oraz delegowaniem policjantów. Stosowanie tych przepisów rodzi liczne problemy. Jednym z nich jest brak możliwości przeniesienia policjantów do pełnienia służby w tej samej miejscowości lecz do innej jednostki Policji, co jest rozwiązaniem niewłaściwym. Propozycja przewiduje również uporządkowanie kwestii delegowania do czasowego pełnienia służby w kraju lub za granicą w ramach pełnienia służby w Policji, tj. w bezpośrednim związku ze swoimi obowiązkami służbowymi oraz spraw związanych z oddelegowaniem policjantów do pełnienia służby poza Policją. W projekcie przewidziano rozszerzenie możliwości przedłużenia delegowania w wyjątkowych przypadkach na czas do 12 miesięcy także przez komendanta wojewódzkiego Policji.

Szczególnie istotną zmianę w stosunku do stanu obecnego stanowi przepis ust. 4 w proponowanym art. 36 stwarzający możliwość delegowania policjanta przez Komendanta Głównego Policji, w ramach pełnionej służby w Policji, do wykonywania zadań służbowych w instytucjach, organach, organizacjach i innych podmiotach międzynarodowych lub w celu wykonania zobowiązań międzynarodowych albo wynikających z członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, jeżeli takie delegowanie jest uzasadnione rodzajem lub charakterem wykonywanych zadań lub treścią stosownych zobowiązań. Obecna instytucja „oddelegowania” przewidziana w art. 36 ust. 4 ustawy nie jest adekwatna w sytuacjach, kiedy policjant ma wykonywać zadania w ramach pełnionej służby, lecz na rzecz innego organu albo jednocześnie na rzecz innego organu i na rzecz polskiej Policji lub na podstawie wiążącej umowy, czy to o charakterze międzynarodowym, czy umowy nie mającej takiego charakteru jednak wiążącą polską Policję. Podstawowym problemem jest fakt, iż oddelegowanie na podstawie art. 36 ust. 4 następuje „poza Policją", nie ma natomiast obecnie możliwości oddelegowania do wykonywania zadań w ramach służby w Policji za granicę, czy w kraju.

Wprowadzona zmiana i delegacja dla Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji pozwoliłaby na uregulowanie zasad, warunków i trybu oddelegowywania, w szczególności;

- oficerów łącznikowych w Polskim Biurze Łącznikowym przy Europolu (choć w tym przypadku nie można mówić o oddelegowaniu do pełnienia zadań służbowych poza Policją, bowiem policjant ten pozostaje w ramach pełnionej służby na swoim stanowisku w jednostce macierzystej Policji, wykonuje zadania na rzecz jednostki narodowej Europolu (Komendy Głównej Policji) oraz na rzecz Europolu; poza tym zgodnie z art. 5 ust. 2 Konwencji „Oficerowie łącznikowi są instruowani przez swoje jednostki krajowe, aby reprezentowali interesy tych jednostek w Europolu zgodnie z prawem krajowym oddelegowującego Państwa Członkowskiego (...)”; z powyższego wynika, iż oficerowie łącznikowi, którzy wykonują zadania na rzecz jednostki narodowej w Polskim Biurze Łącznikowym przy Europolu, nie są „pracownikami” Europolu, lecz pozostają w stosunku służbowym z jednostką organizacyjną, z której następuje oddelegowanie, wykonując zadania na rzecz jednostki narodowej (w efekcie na rzecz polskiej Policji),

- policjantów do wykonywania zadań wynikających z umów o współpracy bliźniaczej w charakterze ekspertów ad hoc, w charakterze ekspertów krótkoterminowych oraz w charakterze ekspertów długoterminowych,

- policjantów do wykonywania zadań służbowych w charakterze ekspertów w ramach polskiego programu pomocy zagranicznej udzielanej za pośrednictwem Ministerstwa Spraw Zagranicznych (środki finansowe zapewnia MSZ, eksperci otrzymują wynagrodzenie, w tym diety z MSZ - nie jest to instytucja zagraniczna, a delegacja następuje zwykle na kilka dni, podobnie jak w przypadku ekspertów krótkoterminowych),

- policjantów do wykonywania zadań służbowych w innych instytucjach przy realizacji projektów unijnych lub na podstawie aktów prawa Unii Europejskiej, dotyczących szkoleń i współdziałania, w których policjanci wykonują zadania związane ze służbą, a nie w oderwaniu od niej, w sytuacji gdy niewłaściwe jest zastosowanie instytucji delegowania na podstawie obecnego art. 36 ust. l lub oddelegowania z art. 36 ust. 4 ustawy o Policji.

- policjantów (ekspertów w danej dziedzinie) do wykonywania zadań doraźnych, ad hoc w odpowiedzi na wezwania ONZ, UE lub OBWE, w sytuacji kiedy powołanie kontyngentu policyjnego nie jest celowe i zbyt czasochłonne, ze względu na krótki termin rozpoczęcia akcji lub operacji oraz niezwłoczną potrzebę reagowania.

Każda z wyżej wymienionych grup policjantów wymaga nieco odmiennych zasad, warunków i trybu oddelegowania wiążącego się często ze specyfiką zadań w związku z którymi następuje delegowanie, sposobem finansowania, jak również uwarunkowaniami organizacyjnymi. Poza tym wpływ na każde z wymienionych rodzajów oddelegowania mają również postanowienia zawartych umów międzynarodowych, czy innego rodzaju umów w obrębie Unii Europejskiej lub resorcie spraw wewnętrznych. Przesłanką przemawiającą za uregulowaniem takiego rodzaju oddelegowania w drodze rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji jest konieczność prawnego określenia statusu policjantów wykonujących różnorodne zadania w instytucjach, organach i organizacjach międzynarodowych na rzecz polskiej Policji lub też na rzecz tych podmiotów, ale z korzyścią dla polskiej Policji kształtując jej pozytywny wizerunek na forum międzynarodowym. Potrzeba wydania stosownego rozporządzenia wynika z faktu uzupełnienia instytucji delegowania, o przypadki wskazane powyżej, co stanowi odpowiedź na powstałe w związku z takim oddelegowywaniem problemy organizacyjno – finansowe oraz obecny brak stosownych przepisów prawnych regulujących to w sposób jednoznaczny i kompleksowy.

14. Konsekwencją przyjętego w projektowanym art. 36 założenia jest także zmiana polegająca na dodaniu art. 36a, który stanowi obejmowałby odrębną instytucję prawną w postaci oddelegowania do pełnienia służby poza Policją, w kraju i za granicą. Instytucja ta będzie miała zastosowanie w kształcie zbliżonym do obecnego, lecz w celu zwiększenia przejrzystości regulacji wydzieloną w osobnym artykule.

15. Proponowana zmiana w art. 38 polega na wskazaniu, że przez stanowisko równorzędne należy rozumieć stanowisko w tej samej grupie zaszeregowania. Brak takiego określenia w dotychczasowych przepisach prowadzi do różniących się orzeczeń sądów administracyjnych, co jest niekorzystne z punktu widzenia jednolitości stosowania przepisów dotyczących stosunku służbowego policjantów. Zmiana jednoznacznie tę kwestię rozstrzyga porządkując i ujednolicając stosowanie przepisów w praktyce kadrowej.

16. Zmiana polegająca na uchyleniu ust. 3 w art. 41 wynika z propozycji przeniesienia tej materii do regulacji w nowym art. 41a kompleksowo odnoszącym się do trybu zwalniania policjanta w przypadku pisemnego zgłoszenia przez niego wystąpienia ze służby.

17. Dodanie art. 41a porządkuje kwestie związane z trybem zgłaszania przez policjanta wystąpienia ze służby. Przewiduje się, że policjant w wystąpieniu będzie mógł podać datę z jaką chce zostać zwolniony ze służby. Jeśli przełożony nie wyrazi zgody na zaproponowaną przez policjanta datę zwolnienia wskaże inny dzień zwolnienia po uprzednim potwierdzeniu przez niego zgłoszenia wystąpienia ze służby. Praktyka kadrowa wskazuje, że w niektórych przypadkach policjantowi zależy na konkretnej dacie zwolnienia, co w przypadku jej nieuwzględnienia powoduje zbędne uruchamianie procedur odwoławczych od wydanych rozkazów personalnych. Projektowane rozwiązanie tej kwestii uelastyczni przepisy w tym zakresie.

18. Zmiany w art. 42 ustawy odnoszą się do:

a) wskazania wprost, że uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji o zwolnieniu jest równoznaczne z przywróceniem do służby a nie jak ma to miejsce obecnie, że stanowi podstawę, co wymaga dodatkowych czynności i rodzi wiele zbędnych wątpliwości co do charakteru i skutków prawnych tych czynności,

b) nadania nowego brzmienia ust. 3 poprzez zastąpienie sformułowania „nie może zostać do niej dopuszczony, gdyż po zwolnieniu zaistniały okoliczności powodujące niemożność jej pełnienia” na wskazanie okoliczności, że chodzi o sytuację kiedy policjant po zgłoszeniu gotowości do pełnienia służby „nie spełnia wymagań określonych w art. 25”; propozycja upraszcza obecny przepis usuwając okoliczność dopuszczenia, która ma charakter faktyczny i przede wszystkim jest wtórna w stosunku do ogólnych warunków jakie musi spełniać policjant by mógł pełnić służbę,

c) usunięcie ust. 4 wynika stąd, iż kwestie te wystarczająco zostały uregulowane w przepisach dotyczących uposażeń (art. 99 oraz 126 ustawy) i w tym przypadku odrębne ich regulowanie nie znajduje uzasadnienia.

19. Przepis art. 43 ust. 1 w obecnym brzmieniu przyznaje 12-miesięczną ochronę przed zwolnieniem ze służby policjantom, którzy zaprzestali służby z powodu choroby, a jednocześnie zasadne jest ich zwolnienie na podstawie art. 38 ust. 4, art. 41 ust. 1 pkt 1 i 2 lub art. 41 ust. 2 pkt 1 i 4.

Utrzymywanie takiego stanu rzeczy nie znajduje racjonalnego uzasadnienia zarówno z punktu widzenia polityki kadrowej, jak i finansowej Policji. Powyższy zapis uniemożliwia bowiem „natychmiastowe” zwolnienie ze służby policjanta w sytuacjach, w których objęcie 12-miesięczną ochroną jest niecelowe tj. gdy:

- zwolnienie ze służby jest obligatoryjne z uwagi na orzeczenie trwałej niezdolności do służby przez komisję lekarską (art. 41 ust. 1 pkt 1) albo nieprzydatność do służby, stwierdzoną w opinii służbowej w okresie służby przygotowawczej (art. 41 ust. 1 pkt 2),

- przełożony uznał, iż zwolnienie ze służby jest zasadne z uwagi na niewywiązywanie się z obowiązków służbowych w okresie odbywania służby stałej lub służby kontraktowej, stwierdzone w 2 kolejnych opiniach, między którymi upłynęło co najmniej 6 miesięcy(art. 41 ust. 2 pkt 1) albo nabycie prawa do emerytury z tytułu osiągnięcia 30 lat wysługi emerytalnej (art. 41 ust. 2 pkt 4), bądź też nie wyrażenie przez policjanta zgody na przeniesienie na niższe stanowisko służbowe (art. 38 ust. 4).

Podkreślić należy, iż brak jest związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy zaprzestaniem przez policjanta służby z powodu choroby a koniecznością pozostawienia gow służbie przez 12 miesięcy w sytuacji, gdy zachodzi jedna z określonych w art. 43 ust. 1 podstaw zwolnienia.

Dodać należy, że stan taki prowadzi do tego, że funkcjonariuszowi, który powinien zostać zwolniony ze służby wypłaca się przez okres 12 miesięcy uposażenie, chociaż faktycznie nie wykonuje żadnych zadań i jednocześnie blokuje etat.

Proponowany nowy art. 43 ogranicza się do obecnego przepisu ust. 3 dodatkowo precyzując, że zwolnienie policjanta może nastąpić dopiero po upływie 14 dni od dnia doręczenia wniosku o wydanie opinii przez zakładową organizację związku zawodowego policjantów. Pozwoli to ujednoznacznić praktykę kadrową w tym zakresie przy jednoczesnym zapewnieniu dotychczasowych praw organizacji związkowej.

16. Nowe brzmienie art. 45 stanowi propozycję zasadniczego uproszczenia przepisów odnoszących się do uprawnień przełożonych właściwych w sprawach osobowych. Obecny tryb postępowania oraz możliwość kontroli w dwuinstancyjnym postępowaniu przed sądami administracyjnymi daje pełne gwarancje prawidłowości podejmowanych decyzji kadrowych. Zmiana ta pozwoli także na stosowanie pełni uprawnień także przez Komendanta Głównego Policji, co obecne przepisy ograniczają.

21. Zmiana art. 50 ma związek z ujednoliceniem nazewnictwa Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie.

22. Wprowadzenie do art. 56 szczególnego trybu postępowania poprzez danie możliwości Komendantowi Głównemu Policji mianowania na odpowiedni stopień policyjny osoby przyjmowanej do służby i posiadającej stopień wojskowy bez ukończenia szkolenia zawodowego wymienionego w art. 34 ust. 3, jeżeli osoba ta wykazuje kwalifikacje lub umiejętności szczególnie przydatne do pełnienia służby w Policji i przemawia za tym interes służby pozwoli na uregulowanie sytuacji wyjątkowych dotyczących osób posiadających szczególne specjalistyczne kwalifikacje lub uprawnienia, np. pilota, gdyż w obecnym stanie prawnym każdorazowo muszą oni być kierowani na przeszkolenie co nie pozwala efektywnie wykorzystywać ich możliwości i umiejętności.

23. W art. 62 ust. 6 postuluje się skrócić do 5 lat obecnie wymagany 10-letni okres przechowywania oświadczeń majątkowych policjantów. Oświadczenia są składane przy przyjęciu i zwolnieniu ze służby, a w okresie trwania służby corocznie. W tej sytuacji dla porównywania treści kolejnych oświadczeń z poprzednimi nie jest potrzebny tak długi okres przechowywania. Należy zwrócić uwagę na to, że oświadczenia majątkowe składane w trybie przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. Nr 106, poz. 679) - przechowuje się tylko przez 6 lat.

24. Dodanie nowego ust. 2 w art. 66 ustawy jest podyktowane chęcią wzmocnienia ochrony prawnej funkcjonariuszy Policji i stanowi odpowiedź na postulaty zgłaszane przez policjantów. Daje on formalnoprawną podstawę do zwrotu kosztów poniesionych na ochronę prawną, jeżeli postępowanie karne, karne skarbowe lub w sprawach o wykroczenia, wszczęte przeciwko niemu o czyn popełniony w związku z wykonywaniem czynności służbowych, które zostanie prawomocnie umorzone z powodu braku cech przestępstwa lub wykroczenia lub zakończone wyrokiem uniewinniającym.

25. Zmiana art. 133 w ust. 2 ma związek z ujednoliceniem nazewnictwa Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie.

26. Zmiany w art. 135, są podyktowane koniecznością dokonania szeregu zmian zmierzających do usunięcia wątpliwości w zakresie ustalania czy i kiedy oraz jaki przełożony powziął wiadomość o popełnionym przewinieniu dyscyplinarnym. Dotychczasowa praktyka oraz orzecznictwo sądów administracyjnych pokazuje, iż w tematyce tej są liczne i rozbieżne poglądy. Niejednokrotnie też dochodzi do sytuacji kiedy z różnych irracjonalnych przyczyn dochodzi do niemożności wszczęcia postępowania z uwagi na przekroczenie terminu 90 dni, pomimo niejednoznaczności sytuacji. Jednocześnie proponuje się, aby przepis ten otrzymał brzmienie „Postępowania dyscyplinarnego nie wszczyna się po upływie 90 dni od dnia powzięcia przez właściwego przełożonego dyscyplinarnego wiadomości uzasadniającej przypuszczenie popełnienia przewinienia dyscyplinarnego.” Dodaje się również nowy przepis w brzmieniu:

„Postępowania dyscyplinarnego można nie wszczynać, a wszczęte umorzyć w przypadku złożenia przez policjanta pisemnego wystąpienia ze służby.”

Wprowadzenie takiego przepisu umożliwi łatwiejsze i szybsze podejmowanie przez przełożonych decyzji w zakresie realizowania szeroko pojętej polityki dyscyplinarnej. Podobny zapis istniał w przepisach nieobowiązującego już rozporządzenia dotyczącego m.in. odpowiedzialności dyscyplinarnej policjantów i spełniał swoją rolę.

Kolejna zmiana wynika z konieczności wydłużenia okresu terminu przedawnienia karalności przewinień dyscyplinarnych. Dotychczasowy termin 1 roku był zbyt krótki na umożliwienie przełożonemu dyscyplinarnemu podjęcia odpowiednich kroków dyscyplinarnych wobec sprawców przewinień. Z uwagi na coraz większe uprawnienia obwinionego oraz przeciągające się w czasie postępowania dyscyplinarne dochodzi do sytuacji, iż przełożony zmuszony jest do umorzenia postępowania dyscyplinarnego z uwagi na upływ terminu przedawnienia karalności. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na aspekt przeprowadzania dowodów. Niejednokrotnie postępowania dyscyplinarne wymagają przeprowadzenia dużej liczby dowodów i mają charakter skomplikowany, co wydłuża oczywiście termin ich zakończenia. Ponadto pamiętać należy, iż od orzeczeń II instancyjnych przysługuje skarga do WSA. W sytuacjach, gdy sąd uchyla orzeczenie dyscyplinarne, nie ma możliwości, z uwagi na upływ roku, na ponowne merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy. Proponowana instytucja przedawnienia jest zbliżona do regulacji zawartej w przepisach Kodeksu wykroczeń.

27. Zmiany w art. 135h mają na celu przekazanie kompetencji przełożonym dyscyplinarnym i skrócenie czasu załatwiania spraw związanych z przedłużaniem czynności dowodowych. Komendant Główny Policji byłby właściwy do przedłużania terminu czynności dowodowych w postępowaniach przeciwko policjantom KGP oraz w przypadku konieczności przedłużenia terminu czynności dowodowych powyżej 6 miesięcy we wszystkich postępowaniach dyscyplinarnych. Dotychczasowa praktyka wskazuje, iż obecnie rozwiązanie nie sprawdza się i utrudnia sprawne realizowanie procedury dyscyplinarnej.

Niezależnie od tego proponuje się temu przepisowi nadać nowe brzmienie:

„3. Przełożony dyscyplinarny może zawiesić postępowanie dyscyplinarne z powodu zaistnienia długotrwałej przeszkody uniemożliwiającej prowadzenie postępowania dyscyplinarnego. Zawieszenie postępowania dyscyplinarnego następuje z datą wydania postanowienia o jego zawieszeniu. Na postanowienie przysługuje zażalenie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Wniesienie zażalenia nie wstrzymuje wykonania postanowienia.”

Zmiana tego przepisu ma na celu usprawnienie realizacji tej instytucji i zabezpieczenie dobra postępowania dyscyplinarnego oraz przyczyni się do jednoznacznego określenia z jakim terminem następuje zawieszenie postępowania dyscyplinarnego.

28. Proponowana zmiana w art. 135n dotyczy wskazania w drodze jakiego rozstrzygnięcia następuje umorzenie postępowania odwoławczego. Dodanie zaś ust. 7 ma na celu określenie podstaw prawnych do rozpatrzenia zażaleń na postanowienia wydawane w postępowaniu dyscyplinarnym i wydania w tym zakresie odpowiedniego rozstrzygnięcia. Obecne przepisy ustawy nie przewidują formy rozstrzygania spraw w II instancji w drodze postanowień.
tytul_szukaj
tytul_zegar
08:51:18
tytul_kalendarz
Marzec 2024
Pn Wt Śr Cz Pt So Nd
        123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
tytul_zwiazek
mapka
tytul_zwiazek
galeria
tytul_zwiazek
Czy rząd dotrzyma słowa i do policjantom podwyżki w wysokości 20%?
TAK
NIE
TRUDNO POWIEDZIEĆ
dzielnik


ZW NSZZ P - Sytuacja kadrowa Policji na 1 marca - wakat 16276, odeszło ze służby 4121, przyjęto 54!